دوستان عزیز این وبلاگ بیشتر جنبه خاطره و درد دل با خودمو داره

میتونید اونو بخونید و گاهی هم اگه درست دیدید استفاده کنید.

اگرم چیزی به نظرتون اشتباه اومد منم راهنمایی کنید

سعی میکنم زود زود آپ کنم و امکانات بیشتری بذارم

ممنون از دیدارتون

تکیه بر دوست مکن محرم اسرار کسی نیست ما تجربه کردیم کسی یار کسی نیست توام

فکر کن من دیوانممممم.....

می‌نویسم، چون می‌دانم هیچ گاه نوشته‌هایم را نمی‌خوانی، حرف نمی‌زنم، چون می‌دانم هیچ

گاه حرف‌هایم رانمی‌فهمی، نگاهت نمی‌کنم، چون تو اصلا نگاهم را نمی‌بینی، صدایت

نمی‌زنم، زیرا اشک‌های من برای تو بی‌فایده است، فقط می‌خندم، چون تو در هر صورت

می‌گویی من دیوانه‌ام........درسته من دیوانه ی تو بودم و نفهمیدی.....

چه رسم جالبی است.....

محبتت را میگذارند پای احتیاجت....

صداقتت را میگذارند پای صادگیت....

سکوتت را میگذارند پای نفهمیت.....

نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت.....

وفا داریت را پای بی کسیت.....

و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که چقدر تنها و بی کس و محتاجی

 در شهر صدای پای مردمانیست که همچنان که تورا میبوسند طناب دار تورا میبافند و عاشقانه دروغ میگویند و صادقانه خیانت می کنند.

در آن شهری که مردمانش عصا از کور میدزدند من خوش دل را باش که محبت جست و جو کردم

به سلامتی اونایی که هر چی شکستن دل نشکستن، به سلامتی اون کسی که میدونه ولی همیشه ساکت میمونه، به سلامتی هرکس که درونش داره میسوزه اما ترجیح میده لباشو بدوزه، به سلامتی اون سوالایی که پرسیده نمیشن ولی جوابشون بغض میشه تو دل آدم، به سلامتی اونی که تو دردناک ترین لحظه ها سنگینی سکوت رو تحمل کرد اما لب باز نکرد تا عشقش همون جوری که خوشه خوش بمونه، به سلامتی مداد های رنگی که تا آخرین ذره ی وجودشون یه رنگ میمونن

معرفت در گرانیست به هر کس ندهندش

پرطاووس لطیف است به کرکس ندهندش

ما کرکسیم

به دردشما نمیخوریم

ای کاش میتوانستم بگویم چقدر دوستت دارم

ای کاش میشد لرزش دستهایم را در دستت حس کنی

ای کاش میتوانستم آسمان آبی قلبت را توصیف کن

ای کاش میشد صدای هق هق گریه هایم را بشنوی

ای کاش میتوانستم چشمانت را در چشمانم زندانی کنم

ای کاش میشد حرارت قلب بی قرارم را احساس کنی

ای کاش میتوانستم تو را برای همیشه داشته باشم

ای کاش میشد تمام حرفهای عاشقانه ام را درک کنی

ای کاش میتوانستم تا آخرین نفس درکنارت باشم

ای کاش میشد هر لحظه وهر ثانیه در کنارم باشی

 حرف میزنی اما تلخ ! محبت میکنی ولی سرد ! چه اجباری است دوست داشتن من ؟ 

بازم معرفت خودمون حرف که میزنیم پاش هستیم.حرف الکی از دهنمون در نمیاد که هر لحظه و هر روز عوضش کنیم

حکایت من حکایت کسی است که عاشق دریا بود اما قایق نداشت، دلباخته ی سفر بود اما همسفر نداشت، حکایت کسی است که زجر کشید اما ضجه نزد، زخم داشت ولی ناله ای نکرد،نفس میکشید اما همنفس نداشت، خندید اما دنیایی از اشک بود و غمش را هیچکس نفهمید.

توی این روزگار نمیشه به هیچی تکیه کرد

اگه توی دنیا کسی رو دارید که که خیلی دوستش دارید یا عاقشید و فکر میکنید بدون اون نمیشه به زندگی ادامه داد قدرشو بدونید

چون دیگه کسی دیگه ای نمیتونه جای اونو براتون پر کنه

اگه چیزایی دارید که نمیتونید ازش براش بگذرید اینو بدونید ممکنه همونو بعدا مجبور بشید خیلی راحت به کسی دیگه بدید

که حتی از قیافش هم خوشتون نیاد

بعد از اون حسرتش روی دلتون بمونه که میتونستید با یکم واقع بین بودن زندگی رو به کام خودتون و عشقتون شیرین کنید